دیسکاوری ۱۲۳پرتاب را پشت سرمی گذارد

پرتاب دیسکاوری فردا به سوی ایستگاه فضایی

انجام می شود

ادامه خبر را در ادامه مطلب بخوانید

                 

بر اساس برنامه اعلام شده از سوی آژانس فضایی ناسا، کیهان‌پیمای «دیسکاوری» حامل هفت کیهان‌نورد بعد از ظهر فردا (شنبه 31 ماه مه برابر با 11 خرداد ماه) به مدار زمین پرتاب می‌شود.

در آستانه این ماموریت فضایی در گفت‌و‌گویی با سیروس برزو، کارشناس تاریخ کیهان نوردی از ویژگی‌های این پرواز( ماموریت STS-124)، برنامه ناسا در زمینه پروازهای سرنشین‌دار بعدی امسال و آینده شاتل‌های فضایی و ایستگاه فضایی بین المللی پرسیده است.

عصر شنبه، کیهان‌پیمای «دیسکاوری» در قالب صد و بیست و سومین پرواز شاتل‌ها راهی ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌شود، از این ماموریت و کیهان‌نوردان حاضر در آن بگویید!

شش کیهان نورد آمریکایی و یک فضانورد ژاپنی آخرین مراحل تمرین و آموزش را می گذرانند تا در 31 ماه مه به مدار زمین سفر کنند و گام دیگری در گسترش ایستگاه فضایی بین المللی بردارند.

این پرواز که با کیهان پیمای دیسکاوری صورت خواهد گرفت، ماموریت شماره 124 شاتل فضایی نام دارد و «مارک کلی»، «کنت هام»، «کارن نیبرگ»، «رونالد گاران»، «گریگوری چامیتوف»، «مایکل فاسوم» و «آکیهیکو هوشیده» - از آژانس فضایی ژاپن - به فضا می‌برد.

فرماندهی ناو با «مارک کلی» 44 ساله است که فضانوردی با سابقه به شمار می رود و تاکنون دو بار به مدار زمین پرواز کرده است. نخستین ماموریت فضایی را با کیهان پیمای «ایندیور» در دسامبر 2001 انجام داد و پرواز دوم او، دو سال پیش با کیهان‌پیمای «دیسکاوری» صورت گرفت. «کلی» مجموعا بیش از 24 شبانه روز در فضا بسر برده است.

هدایت «دیسکاوری» بر عهده یک فضانورد تازه کار به نام «کنت هام» است. وی در سال 1998 به عنوان فضانورد انتخاب شد اما تاکنون در هیچ پرواز فضایی شرکت نداشته است.

«مایکل فاسوم» 50 ساله به عنوان متخصص ماموریت در این پرواز شرکت می کند. او یک بار دیگر هم به مدار زمین سفر داشته و تجربه کار با ارزشی نه تنها در راهپیمایی فضایی دارد و در سفر قبلی سه بار در بیرون از ایستگاه مداری بین‌المللی، جمعا به مدت 21 ساعت در فضا راهپیمایی کرد. در این سفر نیز قرار است از تجربه خود در راهپیمایی استفاده کند.

«گریگوری چامیتوف» 46 ساله در سال 1998 برای پرواز های فضایی انتخاب شد اما تاکنون به فضا سفر نکرده، قرار است جای «گارت ریسمن» را بگیرد که از 11 مارس 2008 در این ایستگاه به سر می برد و اینک منتظر بازگشت به زمین است.

«کارن نیبرگ» و «رونالد گاران» سرنشینان دیگر دیسکاوری در این سفر، در سال 2000 به عنوان فضانورد انتخاب شده اند و قرار است نخستین سفر مداری خود را به انجام برسانند.

«آکیهیکو هوشیده» تنها کیهان نورد غیر آمریکایی این گروه، متولد 1968 در توکیو در ژاپن است. «هوشیدو» از سال 2006 تاکنون مشغول آموزش و تمرین برای انجام این سفر و کار در آزمایشگاه علمی ژاپن – کیبو- بوده است که در این پرواز در مخزن بار «دیسکاوری» قرار دارد و باید به مجتمع عظیم مداری ایستگاه فضایی بپیوندد. هوشیده در این سفر باید ضمن نظارت بر حسن انجام عملیات، سامانه های آزمایشگاه ژاپنی را نیز در شرایط واقعی فضایی بیازماید.

برنامه های بعدی ناسا در زمینه پروازهای سرنشین‌دار در سال جاری چیست؟

پرواز بعدی بر عهده کیهان پیمای «آتلانتیس» است اما در این سفر سرنشینان شاتل به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر نخواهند کرد بلکه ماموریتی پرخطر و سرشار از هیجان تعمیر تلسکوپ فضایی هابل را در پیش دارند.

بر اساس برنامه، در 28 اوت 2008 کیهان پیمای آتلانتیس راهی مدار زمین می شود. فرماندهی سفینه به عهده فضانورد کارکشته «اسکات آلتمن» ( با سه پرواز در پرونده ) خواهد بود و «گرگوری جانسن» ( تازه کار ) خلبانی آنرا به عهده خواهد داشت.

متخصصان ماموریت عبارتند از «جان گرانسفیلد» ( دارای دکتری فیزیک و تجربه چهار پرواز فضایی ) و «مایکل ماسیمینو»( با یک پرواز در پرونده) که هر دو در تعمیر قبلی هابل دست داشتند. «آندرو فیوستل»، «مایکل گود» و «مگان مک آرتور» کیهان نوردان تازه کاری هستند که گروه را همراهی خواهند کرد.

چرا این پرواز را خطرناک می دانید؟

پس از حادثه انفجار کلمبیا، ناسا با توجه به تمامی جوانب کار، هر گونه پرتاب سامانه پر دردسر شاتل برای مواردی غیر از تجهیز ایستگاه فضایی بین المللی از برنامه خود حذف کرد که از آن جمله اعزام دوباره فضانوردان برای تعمیر هابل بود.

کارشناسان سازمان فضایی آمریکا، پس از بررسی های مختلف این پرواز را ناامن ارزیابی کردند زیرا در جریان پروازهایی که با هدف اتصال به ایستگاه فضایی بین المللی صورت می گیرد چنانچه شاتل دچار سانحه شود، فضانوردان می‌توانند به آنجا پناه ببرند. همچنین با امکانات موجود در ایستگاه به بررسی صدمه های احتمالی به شاتل بپردازند و رفع عیب کنند در حالی که در مورد تلسکوپ هابل چنین نیست.

در پرواز های گذشته این نکته به اثبات رسید که عایق های ضد حرارتی شاتل – علی‌رغم تمام برنامه ریزی ها - در جریان پرتاب صدمه پذیر هستند. در زمان سفر به ایستگاه فضایی، سرنشینان شاتل امکان بررسی تمامی گوشه و کنار آنرا دارند تا اگر جایی صدمه خورده تعمیر کنند اما در پرواز تعمیری هابل این امکانات تنها به سامانه های موجود در شاتل خلاصه می شود.

آیا تا پایان سال، ناسا باز هم کیهان‌پیماهای شاتل را به فضا اعزام خواهد کرد؟

بله، غیر پروازی که برای تعمیر شاتل در نظر گرفته شده، تا پایان سال جاری مسیحی، دو پرتاب دیگر در برنامه ناسا وجود دارد. اولی برای 16 اکتبر برنامه ریزی شده و یک ناو پشتیبانی چند منظوره را به ایستگاه فضایی حمل کند. این ماموریت بر عهده کیهان پیمای «ایندور» است. دومین ماموریت، بر اساس پیش بینی ها باید در 4 دسامبر انجام شود که باز هم تجهیزاتی را در جهت تکمیل ایستگاه فضایی به مدار حمل می کند.

توسعه و تکامل ایستگاه فضایی تا چه زمانی ادامه خواهد داشت و در نهایت چه زمانی می شود آنرا کامل دانست؟

در حقیقت این ایستگاه باید در سال 2002 کامل می شد اما توقف طولانی مدت پرتاب کیهان‌پیماها پس از حادثه کلمبیا، همه برنامه ها را بر هم ریخت.

طبق پیش‌بینی‌های ناسا، در سال 2009 میلادی، چهار ماموریت باید توسط شاتل صورت گیرد تا تجهیزات جدیدی را به ایستگاه فضایی بین المللی ببرد.

اگر همه چیز طبق پیش بینی ها جلو برود در سال 2010 کیهان‌پیماهای شاتل سه پرواز در پیش رو دارند و سپس برای همیشه بازنشسته و «موزه نشین» خواهند شد. در این زمان فضای داخلی ایستگاه بین‌المللی فضایی را به اندازه یک خانه پنج اتاق خوابه خواهد بود و با امکانات لازم، تعداد خدمه ایستگاه از سه نفر فعلی به شش نفر افزایش خواهد یافت.

در سال های آتی ایستگاه فضایی بین المللی چه سرنوشتی خواهد داشت؟

در حال حاضر تصور می شود ایستگاه تا سال 2015 کاملا فعال باشد اما پس از آن چه سرنوشتی خواهد داشت، کسی نمی داند. برخی مقامات روسی معتقدند که این کشور باید به فکر ساخت ایستگاه فضایی خود باشد که بتواند به طور کامل از امکانات آن در جهت منافع ملی بهره برداری کند. برخی دیگر معتقدند پس از سال 2015 که آمریکایی‌ها دیگر مایل به ادامه کار در ایستگاه فضایی نیستند، آنرا از آمریکایی ها بخرند تا به طور کامل مورد بهره‌برداری قرار دهند. از سوی دیگر هر دو کشور آمریکا و روسیه برنامه های بلندپروازانه ایجاد پایگاه دائمی در ماه را مطرح می کنند؛ اما آنچه مسلم است این ایستگاه حد اقل تا سال 2015 فعال خواهد بود.

آنچه معلوم است روسیه از ایستگاه فضایی بین‌المللی آن طور که از مجتمع مداری «میر» بهره برد، نتوانست سود ببرد، پس چرا به دنبال این مشارکت بود؟

برزو: روس‌ها از سال ها قبل به دنبال چنین مشارکت هایی بوده و در این زمینه بسیار فعالانه قدم برداشته‌اند اما در زمان بستن قرارداد ساخت ایستگاه فضایی بین المللی، وضعیت این کشور بسیار بغرنج بود به همین دلیل زیر بار شرایطی رفتند که دست آنها را در آزادی عمل بست. در حقیقت بخشی از خواسته های آمریکایی ها به آنان تحمیل شد. ولی چاره ای وجود نداشت.

ایستگاه فضایی بین المللی برای روسیه گام مهمی به شمار نمی‌رود. حتی قدم دوم هم نیست (‌آنطور که برای آمریکایی‌ها بود) آنها قبلاً ایستگاه‌های فضایی «سالوت» را در مدار قرار داده بودند. مجتمع مداری میر15 سال فعالیت مفید و پویا داشت؛ لذا شرکت در ایستگاه فضایی بین المللی امری حیاتی و مهم برای آنها به شمار نمی‌رفت، اما مجبور بودند زیرا دولت توان سرمایه‌گذاری نداشت. برای ادامه‌ی حیات فضانوردی چاره‌ای نبود و کشور در وضعیتی قرار داشت که یا باید همکاری می‌کرد یا کار به کلی تعطیل می شد.

نباید فراموش کرد که از 100 میلیارد هزینه‌ ایستگاه بین المللی، روس‌ها تنها شش میلیارد را پرداخت کردند در صورتی که بیش از 30 درصد آن در اختیار آنهاست و در حقیقت حدود 27 میلیارد دلار درآمد فضانوردی روسیه از این معامله بود.