فضا و سرعت با مثال مسابقه ای ۲

مسابقه‌ی لاک‌پشت و سفینه‌ی فضایی- قسمت دوم

سرعت سفینه‌ها ابعاد سفرهای فضایی با سفرهای زمینی ما بسیار فرق می‌کند است. سفر به نزدیکترین جرم فضایی (یعنی ماه) با سریع‌ترین هواپیماهای زمینی هم ممکن است روزها طول بکشد. سریع ترین سفینه‌ی فضایی هلیوس (Helios ) در حال نزدیک شدن به ماه سرعت سفینه دیپ اسپیس 1 (Deep Space 1) یکی از سریع‌ترین سفینه‌های ساخته شده، به حدی است که چهار روز پس از پرتاب، فقط می‌تواند حدود 1،000،000 کیلومتر از زمین فاصله بگیرد. می‌دانید 1،000،000 کیلومتر چه‌قدر است؟ اگر بخواهید این مسیر را پیاده بروید، باید در تمام روزهای هفته‌ی ماه‌های همه‌ی عمرتان، 8 ساعت در روز راه بروید. و اگر بخواهید در یک سال و با ماشین این مسیر را طی کنید، چنانچه تمام روزهای سال را 24 ساعته، با سرعت مجاز و در اتوبان‌های ایران رانندگی کنید و توقفی برای خواب، غذا، حمام و... نداشته باشید، یک ماه وقت کم می‌آورید تا به مقصد برسید. سریع‌ترین هواپیمای جت هم، برای طی این مسیر باید شش هفته‌ی تمام، بدون توقف پرواز کند. با چنین سرعت بالایی هم، ما نمی‌توانیم از کهکشان راه شیری خارج شویم. پس چه کار کنیم؟ آینده ! ؟ ... تصور تکنولوژی و پیشرفت های آینده، برای ما کار دشواری است؛ به همان اندازه که تصور داشتن خانه‌ای در ماه، برای انسان‌های غارنشین مشکل بود. دانشمند‌ها سعی می‌کنند، سفینه‌هایی روی کره‌های مختلف فرود بیاورند تا شاید بتوانند بر روی آن‌ها امکان زندگی دایمی زا فراهم کنند. در ضمن قصد دارند با افزایش سرعت سفینه‌ها به نقاط دوردست در فضا دست یابند. طبق نظریه‌ی انیشتین دست‌یابی به سرعت نور غیر ممکن است چون‌که با نزدیک شدن به آن، جرم زیاد می‌شود. بنا بر نظریه‌های موجود، اگر جسمی با سرعت نور حرکت کند جرم آن بی‌نهایت می‌شود و این عملا غیر ممکن است. با آن که تصور حرکت با سرعتی بیش از سرعت نور ممکن است، ولی برای رسیدن به آن، چه‌گونه می‌توانیم از این مرز عبورکنیم؟ شاید بشود روزی سفینه‌های تاشویی ساخت که با وزش بادهای بین ستاره‌ای، با سرعتی بالاتر از سرعت نور، از کهکشانی به کهکشان دیگر سفر کنند. تجربه‌های گذشته نشان داده که چیزی غیر‌ممکن نیست. جهان‌گردهای بزرگی که در قرن‌های پانزدهم و شانزدهم میلادی، قدم به دنیاهای ناشناخته و جدید گذاشتند و سرزمین‌های تازه‌ای را روی کره‌ی زمین کشف کردند، بر قایق‌های سنگین بادبانی سوار بودند. آن‌ها به سختی پارو می‌زدند ولی طی سال‌ها و ماه‌ها مسافت‌ها را طی می‌کردند. در آن زمان هنوز موتور بخار اختراع نشده بود، با این حال جستجوی بشر متوقف نشد و به جای انتظار برای اختراع‌های بهتر و جدیدتر از نیروی قوی باد برای حرکت در میان آب‌های ناشناخته استفاده کردند. تکنولوژی پیشرفت کرده و ما به فضا دست پیدا کرده‌ایم، اما در مقایسه با ناشناخته‌های جدید، مانند قایق سوارهایی بر اقیانوسیم.