برخورد زباله های فضایی با دم دیسکاوری

پس از حصول اطمینان از این که برخورد قطعه زباله فضایی شناور با دم دیسکاوری،

 ‌خطری را طی عملیات ورود به اتمسفر زمین متوجه شاتل نخواهد کرد،

آژانس فضایی آمریکا (NASA) برنامه فرود فضاپیما در روز شنبه را مشخص کرد.

دیسکاوری ۱۲۳پرتاب را پشت سرمی گذارد

پرتاب دیسکاوری فردا به سوی ایستگاه فضایی

انجام می شود

ادامه خبر را در ادامه مطلب بخوانید

                 

NASA و شاتل دیسکاوری

NASA اعلام کرد که شاتل دیسکاوری در ماه آینده پرتاب می شود

برای خواندن ادامه ی خبر به ادامه مزلب مراجعه کنید

NASA و طرح وسایل نقلیه

 

  NASA و طرح جدیدش درباره ی وسایل نقلیه

برای خواندن ادامه ی خبر به روی لینک پیوند کلیلک کنید

NASA & STARS COMBAT

جنگ ستارگان شروع شد

۲روز پیش سازمان فضایی آمریکا NASA

با پرتاب موشکی به سوی فضا یکی از فضاپیماهایی که  روسیه اعلام کرده است که از کار افتاده بوده با یک موشک  منفجر کرد

و این شروع جنگ ستارگان است

و ...

NASA ON THE MOON

ناسا برای کشف آب بر روی ماه آماده می‌شود

ناسا روز دوشنبه اعلام کرد آزمایش‌های اعتبارسنجی دوربین‌ها و سنجنده‌های ساخته شده برای جستجوی آب در سطح ماه، به پایان رسیده است   سازمان فضانوردی آمریکا ناسا روز دوشنبه اعلام کرد آزمایش‌های اعتبارسنجی دوربین‌ها و سنجنده‌های ساخته   شده برای جستجوی آب در سطح ماه، به پایان رسیده است. به گزارش خبرگزاری یونایتدپرس، این تجهیزات را مرکز تحقیقات آمس سازمان ناسا برای شرکت "نورت‌روپ گرومن"   سازنده "ماهواره رصد و اکتشاف دهانه کوه‌های ماه" (لکروس) ارسال کرده است.   قرار است کاوشگر "لکروس" (‪ (LCROSS‬با مدارپیمای اکتشاف ماه، تا اواخر امسال با موشک اطلس ‪ ۵‬از پایگاه    هوایی کیپ کاناورال فلوریدا به فضا پرتاب شود.   "آنتونی کولاپریت" محقق ارشد کاوشگر لکروس هدف از انجام این ماموریت را تایید وجود و یا عدم آب به شکل یخ   در دهانه کوه قطب جنوب ماه که همیشه در سایه قرار دارد اعلام کرد. به گفته وی شناسایی آب برای آینده فعالیت‌های انسان بر روی ماه از اهمیت به سزایی برخوردار است.

voyger news

 

                                                                              voyger news        

 

San Francisco, CA. - NASA's Voyager 2 spacecraft has followed its twin Voyager 1 into the solar system's final frontier, a vast region at the edge of our solar system where the solar wind runs up against the thin gas between the stars. However, Voyager 2 took a different path, entering this region, called the heliosheath, on August 30, 2007. Because Voyager 2 crossed the heliosheath boundary, called the solar wind termination shock, about 10 billion miles away from Voyager 1 and almost a billion miles closer to the sun, it confirmed that our solar system is " squashed" or " dented"- that the bubble carved into interstellar space by the solar wind is not perfectly round. Where Voyager 2 made its crossing, the bubble is pushed in closer to the sun by the local interstellar magnetic field. "Voyager 2 continues its journey of discovery, crossing the termination shock multiple times as it entered the outermost layer of the giant heliospheric bubble surrounding the Sun and joined Voyager 1 in the last leg of the race to interstellar space." said Voyager Project Scientist Dr. Edward Stone of the California Institute of Technology, Pasadena, Calif. The solar wind is a thin gas of electrically charged particles (plasma) blown into space by the sun. The solar wind blows in all directions, carving a bubble into interstellar space that extends past the orbit of Pluto. This bubble is called the heliosphere, and Voyager 1 was the first spacecraft to explore its outer layer, when it crossed into the heliosheath in December 2004. As Voyager 1 made this historic passage, it encountered the shock wave that surrounds our solar system called the solar wind termination shock, where the solar wind is abruptly slowed by pressure from the gas and magnetic field in interstellar space. Even though Voyager 2 is the second spacecraft to cross the shock, it is scientifically exciting for a couple of reasons. The Voyager 2 spacecraft has a working Plasma Science instrument that can directly measure the velocity, density and temperature of the solar wind. This instrument is no longer working on Voyager 1 and estimates of the solar wind speed had to be made indirectly. Secondly, Voyager 1 may have had only a single shock crossing and it happened during a data gap. But Voyager 2 had at least five shock crossings over a couple of days (the shock " sloshes" back and forth like surf on a beach, allowing multiple crossings) and three of them are clearly in the data. They show us an unusual shock. In a normal shock wave, fast-moving material slows down and forms a denser, hotter region as it encounters an obstacle. However, Voyager 2 found a much lower temperature beyond the shock than was predicted. This probably indicates that the energy is being transferred to cosmic ray particles that were accelerated to high speeds at the shock. "The important new data describing the termination shock are still being pondered, but it is clear that Voyager has once again surprised us," said Dr. Eric Christian, Voyager Program Scientist at NASA Headquarters, Washington. The two Voyager spacecraft will be the only source of local observations of this distant but highly interesting region for years to come. But in the summer of 2008, NASA will be launching a mission specifically designed to globally image the termination shock and heliosheath remotely from Earth orbit. The Interstellar Boundary Explorer (IBEX), led by Dr. David McComas of the Southwest Research Institute in San Antonio, Texas, will use energetic neutral atoms (ENAs) to create all-sky maps at various energies of the interaction of the heliosphere with interstellar space. ENAs are formed when energetic electrically-charged particles " steal" an electron from another particle. Once neutral, they travel straight, unaffected by the solar magnetic field. IBEX will detect some of the particles that happen to be headed towards the Earth, and the number and energy of the particles coming from all different directions will tell us much more about the overall structure of the interaction between the heliosphere and interstellar space. Results on the Voyager 2 shock crossing from the entire Voyager science team are being presented at the Fall 2007 meeting of the American Geophysical Union in San Francisco. The Voyagers were built by NASA's Jet Propulsion Laboratory (JPL) in Pasadena, Calif., which continues to operate both

 

 

 

 

 

 

 

ترجمه

 

 

 

 

ویجر۲ از منظومه شمسی خارج شد

 

در بیستم آگوست ۱۹۷۷، فضاپیمای ویجر۲ (Voyager ۲) از کیپ کاناورال در مرکز فضایی کندی فلوریدا پرتاب شد. هدف اصلی این فضاپیما، بررسی سیارات خارجی و اقمارشان بود.

 

۳۰ سال و ۱۰ روز بعد، در ۳۰ آگوست ۲۰۰۷، ویجر۲ از مرزهای منظومه شمسی گذشت. این فضاپیما دومین ساخته دست بشری است که در این فاصله از زمین قرار می‌گیرد.

پیش از این ویجر ۱ از این مرز گذشته بود.در زمان گذر ویجر ۱ از این مرز، سیگنال‌های ارسالی این فضاپیما از دست رفتند. در آن زمان، تمامی رادیو تلسکوپ‌ها در حال کار در سایر پروژه‌ها بودند. به همین دلیل، دانشمندان نتوانستند اطلاعات موردنظر را به دست بیاورند.

وجود میدان مغناطیسی قوی و سردتر بودن خارج این مرز به اندازه ۱۰ برابر کم‌تر از میزان پیش بینی شده، از نتایج عجیب به دست آمده به وسیله‌ی ویجر ۲ هستند.

ضربه‌ی پایانی(Termination Shock) به فاصله‌ای از خورشید گفته می‌شود که تأثیر بادهای خورشید با محیط میان ستاره‌ای خنثی می‌شود. در جهت حرکت ویجر ۲ این مرز در فاصله‌ی تقریبی ۸۴ واحد نجومی از خورشید قرار دارد. البته در جهت حرکت ویجر ۱، این فاصله ۱۰ واحد نجومی کم‌تر بود که نشان دهنده‌ی آن است که مرزهای سامانه‌ی خورشیدی ما متقارن نیست و در اثر بادهای میان ستاره‌ای نامتقارن شده است.

به این ترتیب، به بیانی می‌توان گفت که ویجر ۲ مرزهای منظومه خورشیدی ما را گسسته است.

ماموریت‌های ویجر اطلاعات بسیار زیادی درباره‌ی سیارات خارجی منظومه‌ی شمسی در اختیار دانشمندان قرار دادند. در حال حاضر اکثر اطلاعاتی که از سیارات اورانوس و نپتون داریم، حاصل کار این دو فضاپیماست.

STS 122

           خبر اصلی برای بازدیدکنندگان خارج از کشور

 

NASA Prepares for Launch Week
Image above: Space shuttle Atlantis rests on Pad 39A awaiting launch on mission STS-122. Photo credit: NASA/Kim Shiflett
+ View larger image

Space shuttle Atlantis is set to begin its launch countdown for the STS-122 mission with a flurry of activities at NASA's Kennedy Space Center in Florida. Atlantis is scheduled to launch at 4:31 p.m. EST on Thursday, Dec. 6.

A green light from senior NASA managers on Friday cleared the way for the last stages of launch preparations.

The seven astronauts who will fly Atlantis to the International Space Station will arrive at Kennedy at 12:30 p.m. on Monday. The countdown officially begins at 7 p.m.

"We have had three outstanding flights this year and we are looking forward to a fourth," space shuttle program manager Wayne Hale said Friday after the Flight Readiness Review concluded.

Atlantis will carry the Columbus laboratory to the space station and install it to the Harmony module, which was brought to the station in October during the last shuttle mission.

 

و حالا ترجمه

شاتل فضایی آتلانتیس آماده پرواز است

در چهارمین پرواز شاتل فضایی آتلانتیس در طی سال اخیر میلادی یک آزمایشگاه اروپایی به بدنه ایستگاه بین المللی فضایی متصل خواهد شد

 خدمه ماموریت فضاییSTS-122 

 منبع : وبگاه پروازهای فضایی سرنشین دار ناسا 

سازمان فضایی آمریکا ،‌ناسا اعلام کرد،‌شاتل فضایی آتلانتیس عصر روز پنجشنبه به وقت محلی فلوریدا،‌از پایگاه فضایی کیپ کندی به مدار زمین و به ملاقات ایستگاه بین المللی فضایی خواهد رفت.

این ماموریت که با کد عملیاتی STS-122 شناخته می شود چهارمین ماموریت شاتل های فضایی در سال جاری به شمار می رود. پنجره پرواز این ماموریت که روز ۵ شنبه ۱۵ آذر باز می شود تا روز ۵ شنبه ۲۲ آذر باز هواهد بود و در صورتی که به هر دلیلی شاتل فضایی آتلانتیس نتواند در این بازه به سوی مدار ایستگاه فضایی بین المللی پرواز کند،‌این فرصت را تا ابتدای سال آینده میلادی از دست خواهد داد.

در این ماموریت فضایی ۳ راهپیمایی برنامه ریزی شده است که برای اتصال بخش جدیدی به ایستگاه فضایی باید صورت گیرد. آزمایشگاه تحقیقاتی کولومبوس ،‌یکی از قطعات تکمیل کننده ایستگاه بین المللی است که از سوی آژانس فضایی اروپا طراحی و برای الحاق به ایستگاه بین المللی فضایی آماده اعزام به مدار زمین شده است.

چنانچه این ماموریت با موفقیت به پایان برسد باید در انتظار ماموریت بعدی شاتل ها در ماه فوریه و بازهم به مقصد ایستگاه بین المللی فضایی بود.

منبع : NASA

NASA وب سایتش رو تغییر داده

یه خبر داغ و تازه

جالب و جذاب برای عاشقان NASA

سایت این سازمان رو تغییر دادند البته قیافه وب سایت رو و بسیار خوشتیپ و خوش قیافه و جالب شده پیشنهاد می کنم حتماً برید و ببینید حتماً لذت می برید .

             VERY BEAUTIFUL

                                                WWW.NASA.GOV                

با هواپیما هم می توان رفت فضا

دانشمندان ناسا:
با هواپیما هم می‌توان به فضا رفت!

اگر چه جاذبه زمین مانع از رسیدن هواپیماهای استاندارد امروزی به فضا می‌شود و این مساله هواپیماهای عادی را به سطح زمین سنجاق کرده است اما برخی پژوهشگران معتقدند که هنوز راه‌هایی برای پرواز با هواپیما به فضا وجود دارد.

دانشمندان آژانس فضانوردی آمریکا (ناسا)، اظهار داشته‌اند که هر نوع وسیله نقلیه‌ای را می‌توان به مدار فرستاد در صورتی که با سرعت حدود 7 مایل در ثانیه یا حدود 25 هزار مایل در ساعت حرکت کند که این البته بسیار سریعتر از متوسط سرعت حرکت هواپیماهای مسافربری زیر صوتی است.

همچنین کوتاهترین فاصله مستقیم بین زمین و فضا حدود 62 مایل است که منطقه‌ای است که مرز زمین پایان یافته و پایین‌ترین مدار فضا آغاز می‌شود.

این مساله نیز می‌تواند به بروز مشکلات سوختی منجرشود؛ از این رو برای رسیدن به مدار با این روش، ناسا حدود 520 هزار گالن از ماده مولد فشار راکت و دو بوستر راکت برای بلند کردن یک شاتل فضایی 100 تنی نیاز دارد.

با این حال دانشمندان این سازمان فضایی ادعا می‌کنند که راههایی برای رساندن وسایل نقلیه هواپیمایی به فضا وجود دارد و تاکنون چندین شرکت فضایی آمریکایی موفق شده‌اند که تا حدودی هر چند اندک به این هدف نزدیکتر شوند.

اسپیتزر و کشف ستاره ی نوزاد

تصویری تازه از تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا، ستاره ای نوزاد را در فاصله ی 1140 سال نوری از

 زمین نشان

 می دهد که در حال دمیدن در دو "حباب" عظیم است. 

تصویری تازه از تلسکوپ فضایی اسپیتزر (Spitzer Space Telescope) ناسا (NASA)، ستاره­ای نوزاد را در فاصله­ی 1140 سال نوری از زمین نشان می­دهد که در حال دمیدن در دو "حباب" عظیم است. اما این ستاره­ی کودک که HH 46/47 نام دارد، برای باد کردن حباب­ها در فضای بیرون نه از آدامس بادکنکی بلکه از فوران­های قدرتمندی از گاز استفاده می­کند.

 

 در این تصویر پردازش شده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر، ستاره­ی نوزاد HH 46/47 در حال دمیدن دو "حباب" بزرگ

 دیده می­شود. این ستاره 1140 سال نوری از زمین فاصله دارد. (برای دیدن تصویر بزرگ­تر روی عکس کلیک کنید.)

 NASA/JPL-Caltech

 

در مرکز تصویر استپیتزر می­توان ستاره­ی خردسال را به صورت نقطه­ای سفید دید. دو حباب به صورت پوسته­های بیضوی توخالی از ماده­ی سبزآبی رنگ نشان داده شده­اند که از ستاره به بیرون گسترده شده. باریکه­های سبز رنگ در تصویر نشانگر گاز هیدروژن ملکولی گرم است در حالی که ته رنگ آبی، حاصل پراکنش نور ستاره در غبار گرداگرد ستاره است.

 

این حباب­ها هنگامی تشکیل شدند که فوران­های قدرتمندی از گاز که با سرعت 200 تا 300 کیلومتر بر ساعت در حرکت بودند، با ابرهای گازی کیهانی که HH 46/47 را دربرداشتند، برخورد کردند. لکه­های قرمز رنگ در انتهای هریک از حباب­ها، نشانگر حضور گاز گوگرد و آهن­ در جایی­اند که فوران­های باریک ستاره هم­اکنون در حال برخورد رو در رو با ابرهای گازی کیهانی و مواد غباری هستند.

 

به گفته­ی تانگاسمی ولوسامی (Thangasamy Velusamy) از آزمایشگاه جت پیشرانه ناسا (NASA  Jet Propulsion Laboratory) در پاسادنای کالیفرنیا (Pasadena, Calif )، ستارگان نوزاد و قرص­های تشکیل سیاره­ای بالقوه­ی آنان با متوقف ساختن و جذب گاز و غبار پیرامون به وسیله­ی گرانش، رشد می­کنند. گمان دانشمندان بر این است که وقتی ستاره­ی نوزاد مرکزی، بادها و فوران­های قدرتمندی ایجاد می­کند که مواد پیرامونی را می­پراکنند، این قرص­ها از توقف باز می­ایستند.

 

ولوسامی می­گوید: "استپیتزر می­تواند از این فوران­ها و بادها، در پرتوی فروسرخ تصویربرداری کرده و به ما در فهم جزییات این پدیده، یاری برساند."

 

برای اخترشناسانی که می­دانند دنبال چه چیزی بگردند، ابزارهای فروسرخ فوقِ حساس استپیتزر، وسیله­ای عالی است تا ستارگان جوانِ پوشیده در ابرهای ضخیمِ غبار کیهانی و گاز را مطالعه و اطلاعاتی درباره­ی رشد آنان آشکار کنند. ولوسامی با این حال خاطرنشان کرد که غالباً رسیدن به تصوری روشن و باجزییات از ستارگان نوزاد و "مشکلات رشد" آنان برای خیلی­ها دشوار است.

 

وی گفت: "وقتی در یک تلسکوپ ستاره­ای را می­نگرید، تصویر ستاره به اندازه­ای معلوم تار می­شود و هرچه تلسکوپ کوچک­تر باشد، این تاری بیشتر است."

 

دانشمندان در آزمایشگاه جت پیشرانه، JPL، برای رفع این عدم وضوح، روش پردازش تصویر پیشرفته­ای را برای داده­های اسپیتزر توسعه داده­اند که واهم­پیچی Hi-Resـ(Hi-Res deconvolution) نام دارد. این پردازش، تاری را کاهش می­دهد و تصویر را واضح­تر و تمیزتر می­کند تا دانشمندان بتوانند تابش­های اطراف ستارگانِ در حال شکل­گیری را با جزییات بیشتری ببینند. وقتی ولوسامی و گروهش این روش را روی تصویر اسپیتزر از HH 46/47 اجرا کردند، توانستند بادهای ستاره و فوران­هایی از گاز را مشاهده کنند که در حال حفر این حباب­های آسمانی­اند.

 

به گفته­ی ویلیام لَنجر (William Langer) از JPL، این تصویر به دانشمندان کمک می­کند تا تعیین کنند که از میان بسیاری مکانیسم­های مختلف، کدام یک باعث ایجاد بادها و فوران­های ستارگان نوزاد می­شود.

 

این تصویر فروسرخ، مرکب از سه رنگ است با داده­هایی در طول موج 6/3 میکرون که با رنگ آبی نمایانده شده و 5/4 و 8/5 میکرون که با رنگ سبز و 24 میکرون که با رنگ قرمز نمایانده شده­اند.

 

این مقاله درباره­ی HH46/47 که توسط ولوسامی، لَنجر و کِنِت مارش (Kenneth Marsh) ــ همگی از JPL ــ نوشته شده است، در شماره­ی اکتبر نشریه­ی اخترفیزیک (Astrophysical Journal Letters) منتشر شد.

دیسکاوری و بالش

بال خورشیدی ایستگاه فضایی طی عملیاتی متهورانه تعمیر شد

فضانورد با تجربه «دیسکاوری» در یک پیاده روی فضایی پرخطر، بال آسیب دیده تولیدکننده انرژی خورشیدی در ایستگاه فضایی بین‌المللی را تعمیر کرد.

                                                    

 این بال جمع‌آوری کننده انرژی خورشیدی به هنگام باز کردن آن در انتهای لنگرگاه یک سکوی پرتاب ایستگاه فضایی دچار پارگی شد.

تعمیر این صفحه خورشیدی در نهایت باعث می‌شود که بال خورشیدی به طور کامل به کار افتاده و به درستی در وضعیت مناسب قرار بگیرد.

این عملیات پرخطر در حالی توسط اسکات پارازنیسکی انجام شد که داگلاس ویللوک فضانورد همراه وی در این پیاده روی فضایی نیز در حین عملیات اسکات را در نزدیکی یک شاه تیر نگه داشته بود.

پارازنیسکی باید این کار را بدون لمس کردن صفحه خورشیدی پاره شده انجام می‌داد چرا که اگر با صفحه تماس پیدا می‌کرد به دلیل برق زیاد در صفحه خورشیدی دچار شوک برقی شدید می‌شد.

وی که در این پیاده روی فضایی بیش از چهار ساعت در ارتفاع بیش از 200 مایلی در بالای زمین در خارج از ایستگاه فضایی مشغول به کار بود پس از تکمیل عملیات، آن را عملیاتی مهیج و زیبا عنوان کرد.

تعمیر این صفحه خورشیدی برای پروازهای آتی شاتل بسیار حیاتی است.