مقاله ی خودم پیدایش جهان هستی

پیدایش جهان هستی

نویسنده:

                      NASA_AKA

 (NASTARAN SOHRABI)

 OF IRAN

در حدود 2 میلیون سال پیش نسل بشر به وجود آمد.انسان باخلق کردن اشیایی چون نیزه

،شمشیر و ... برای راحت زندگی کردن خود می کوشید.اما از 2میلیون سال پیش تا کنون آن

قدر علم پیشرفته کرده است که دانشمندان امروزی در رابطه با پیدایش جهان هستی ما

نظریه هایی ارائه داده اند.

اما نظر خیلی از آن ها این بوده که جهان با انفجار بسیار بزرگی که«  BIG BANG»نامیده

 می شود متولد شده است.

انفجار بزرگی که حدود15 میلیارد سال پیش رخ داده است و پس از نخستین 3 دقیقه اول

 انفجار باتوجهبه بعد چهارم نظریه آلبرت انیشتین زمان ماهیت یافته و شروع به جلو رفتن

کرده است.جهانی که عمر آن حدید 20 میلیارد سال است تا به حال 15 میلیارد سال آن

گذشته است و سپس با سرد شدن خورشید شمع فروزان منظومه شمسی از بین خواهد

 رفت پس از انفجار اولیه کهکشان ها تشکیل شدند.سپس سیارات به وجود آمدند و نظم و

ترتیب خاصی را در برگرفتند و منظو مه ها را تشکیل دادند.

منظومه شمسی ما هم یکی از منظومه ها در جهان است . و زمین ما قسمت خیلی

کوچکی از این منظومه عظیم و قسمت خیلی کوچکتری در جهان هستی و عالم هستیم.

خورشید ما هم بعد از تولد در جهان هستی شروع به تابیدن کرده و تا به حال گرما و نور و

انرژی آن روز به روز کمتر و کمتر می شود .

تا آن جایی که درخشش در برابر دیگر ستارگان کهکشان راه شیری به صفر برسد . ستاره ای که

می توان گفت روزی یکی از جوان ترین و پرنورترین ستارگان کهکشان راه شیری

 بوده شاید فقط تا چند میلیارد سال دیگر برای همیشه خاموش خواهد شد.

بعضی از دانشمندان معتقد براین هستند که جان هستی ما از یک نقطه آغاز شده و بالاخره

 در همان نقطه پایان خواهد یافت.

نظریه ها متفاوت است و دانشمندان هم متفاوت.اما جهان هستی چگونه و به چه شکلی

 پیدایش یافته و چگونه از بین خواهد رفت.هنوز به طور دقیق معلوم نیست .

واین راز بزرگ تا به حال پنهان مانده است.

راه شیری ما در پهنه ی آسمان شب پیداست . شب ها در آسمان زیبای خداوند نوار سفید

 رنگ و پوشیده از ستاره های کهکشان راه شیری قابل رویت است .

کهکشانی که ما در آن زندگی می کنیم در حدود 200میلیارد ستاره دارد و این ستارگان هم

 مانند خورشید خودمان روزی به وجود آمده اند و روزی از بین خواهند رفت.

اما تا آن روز بالاخره این راز کهن کشف خواهد شد یا نه نمی دانیم جهان هستی ما دارای

 تعداد بی شماری کهکشان است و تعداد آن ها هنوز به طور دقیق مشخص نیست.

انسان هایی که در چندین سال پیش می زیستند،دنباله دار ها را بلاهای آسمانی

 می دانستند.آن ها از رعد و برق می ترسیدند و بعضی ها هم از پدیده های درو ن آسمان

 برای طالع بینی و سرگرمی و فال استفاده می کردند.

 

اما به مرور زمان علم پیشرفت و انسان ها هم پیشرفت های بسیاری داشتند از آن زمان بود

 که نظریاتی که در باره ی آسمان می دادند علمی تر و دقیق تر شد.آن ها با بسیاری از

پدیده های دیگر آسمان آشنا شدند و دریافتند که آسمان شهری بی پایان و بی همتاست .

جهان ما جهان ما دارای تعداد بی شماری کهکشان است.اما اطلاعات ما می توان گفت در

 رابطه با کهکشان خودمان کامل است.

اما چندین سال است که دانشمندان این کره خاکی از روی زمین و ایستگاه های مستقر در

 فضا برای شناختن کرات آسمانی و اقمار آن و یافتن رازهای دیگر از این جهان

 می کوشند.مسلماً برای توصیف کردن پیدایش جهان هستی سال ها یا قرن ها انسان ها به

 دنبال کشف این راز بزرگ بوده اند.اما دنشمندان هنوز هم نمی توانند نظریه ی ثابتی برای

 این آغاز ارائه دهند.آشکارترین چیز در فضا این است که در آن هر چه به جلو رویم تمام

نخواهد شد این امر را ابزارهای نوینی مانند HST  تلسکوپ فضایی هابل  ثابت کرده است.

تا جایی که می توانیم بگوییم جهان همیشه در فضا امتداد می یابد. اگر چه جهان در هر

نقطه از فضا یکسان به نظرمی رسد اماقطعاً در طول زمان دگرگون می شود.

در اولین سال از سده بیستم هنوز هم مردم این امر را باور نمی کردند.و فکر می کردند که

جهان اساساً در طول زمان ثابت است.

شاید جهان همیشه وجود داشته باشد اما این طور به نظر نمی رسد،که این نظریات نتایجی

 نداشته باشند. اگر ستارگان در زمان نامحدودی می درخشیدند جهان آنفدر داغ می شد که

 دمای آن برابر با دمای ستارگان و در شب آسمان به جای آبی تیره زرد و به رنگ روز در

 می آمد.

اما هم اکنون آسمان شب در تاریکی مطلق است و ما هم آن را می بینیم این از اهمیت

بسیاری برخوردار است .که نشان می دهد جهان همیشه وجود نداشته و بالاخره روزی هم

از بین خواهد رفت.

در گذشته باید چیزی باعث به وجود آمدن جهان می شده تا زمانی معین برای درخشیدن

 ستاره ها و خاموش شدن آنان به وجود آید.

در دهه دوم سده بیستم ،مشاهدات وستوالیفر و ادوین هابل آغاز آشکار شدن

 ناهمسازی ها با این پنداشت بود که در سال 1923میلادی ادوین هابل توانست کشف کند

 که خیلی از نقاط دارای نور ضعیف به نام سحابی و در واقعیت کهکشان ها و مجموعه از

ستارگانی هم چون مانند خورشید ولی در فواصل زیاد هستند.

نور ضعیف بعضی از ستارگان نشان دهنده ی فاصله ی زیادی که در برابر زمین ما دارند است.

و این کم سو بودن و کوچک بودن نور این ستارگان که میلیون ها یا میلیاردها سال طول

 می کشد تا به ما برسد.باعث آشکار شدن این امر بود که شروع جهان ما نمی تواند چند

 هزارسال بوده باشد و اگر نظریه نسبیت عالم انیشتین درست باشد،می توان گفت جهان از

 نقطه ای در فضا زمان که در آن خمیدگی فضامان بی نهایت می شودیا همان تکینگی انفجار

 بزرگ همراه بادما و چگالی بی نهایت شروع شده.

بابزرگ شدن جهان دمای تابش پایین آمدیک صدم ثانیه بعد از بیگ بنگ دمای جهان هستی

 به 100میلیارد درجه رسید و جهان هستی برای سه دقیقه بعدهنگامی که سرد شد و دمای

 پان حدود یک میلیارد درجه رسید با تشکیل هسته های هلیوم،هیدروژن و دیگر عناصر سبک

 آغازیدند.

نظریه انفجار بزرگ در حال حاضر تنها توضیح ارائه شده درباره منشاء جهان می باشد.

اما از تشعشعات باقی مانده از این انفجار می توان به امواج ضعیف ماکروویو که در آسمان هم

 وجود دارد و ما از زمین آن را ردیابی می کنیم اشاره کرد.

به این امواج تشعشع ماکروویو زمینه کیهانی هم گفته می شود.

در اواخر دهه 1920 ادوین هابل با بررسی نور دریافتی از ستارگان و کهکشان های دور متوجه

 شد که طول موج های این نور بلندتر از انتظار آن ها بود.و این کشف باعث شد که او متوجه

 شود که همه ی کهکشان ها نه تنها از کهکشان ما دور می شوند بلکه از کهکشان های

دیگر هم با سرعت بسیار زیادی فاصله می گیرند.

ستاره شناسان در مورد پایان جهان سه نظریه داده اند:

 1 -جهان برای همیشه گسترش خواهد یافت

 2 -هنگامی که جهان به اندازه معین رسید انبساط آن متوقف شد و در همان حال ثابت

 می ماند.

 3 -جهان سرانجام از انبساط می ایستد و انقباض (فروپاشی درونی)جهان شروع می شود.

بعضی ها این پدیده را فروپاشی بزرگ نامیده اند.

درکل جهان هستی ما دارای 100میلیارد کهکشان است.در این جهان هر کهکشان

حدوداًدارای 200میلیارد ستاره می باشد.

حالا ببینید که کره ی زمین ما در برابر کل جهان چقدر حقیر است.

هرسال نوری حدوداًبرابر است با 5/9تریلیون کیلومتر است.که دورترین کهکشان های جهان با

 سرعت هزاران کیلومتر در ثانیه در حال دورشدن از کهکشان راه شیری ما هستند.هرچه از

زمان می گذردجهان در حال گسترش و در جهان کنونی خوشه های کهکشانی در هم

 فرو رفته بودند.ولی حال جهان ما گسترش یافته ولی درآن زمان جهان باعظمت ما خیلی

کوچکتر بوده.

آغاز جهان احتمالاًبا انفجار یک ستاره هم می تواند بوده باشد.کشف کردن پیدایش جهان

هستی یکی از ابتکار های مهم فکری بزرگ در سده بیستم بود.که همه را در ناباوری و

تعجب فرو برد.وگفته های آغاز جهان را دگرگون کرد.همه در ناباوری بودند که چگونه و چطور

 این جهان با عظمت فقط با یک انفجار به وجود آمده و حال به این گونه در آمده.

تاریخ جهان واحد نیست زیرا جهان همیشه در انتظار رویداد های مختلف است و درحال تغییر

 تحول است جهان ما روزی به وجودآمد و شروع شد و روزی از بین خواهد رفت و تمام

 می شود.

بعضی از دانشمندان معتقد هستند که جهان ما در حدود 15 میلیارد سال از عمرش

 می گذردو تا حدود 5/4 میلیارد سال دیگر بیشتر به عمرش باقی نمانده است.یا حتی

 انفجار گاز های میان ستارهیا هر چیز دیگر که باعث به وجود آمدن کل جهان در حدود

15میلیارد سال پیش بوده و ممکن است تا 5/4میلیارد سال دیگر اتمام یابد.

مهبانگ،انفجار بزرگ تا به حال تصمیم طعی درباره ی به وجود آمدنش گرفته نشده است و

نمی توان به راحتی از کنارش عبور کرد.این انفجار چگونه ؟ و به چه شکل رخ داده؟ عامل رخ

دادن آن چه بوده است؟ و چطور توانسته این جهان با عظمت را به وجود آورد.

شاید سرانجام جهان این گونه باشد که روزی در آینده ای بسیار دور و یا شاید بسیار نزدیک جهان از

گسترش بایستد و توقف کند در آن صورت همه چیز جهان در حفره سیاه و عظیمی فرو می رود و به

سمت آن کشیده می شود و این پدیده هم شاید مهبانگی برای آغاز جهانی دیگر مانند جهان هستی

خودمان باشد. هنگامی که یک ابرنواختر منفجر می شود نیرویی که از آن باقی می ماند نیروی

کششی و گرانشی است. که در مرکز این ابرنواختر تشکیل می شود .آن وقت به حفره ای سیاه و یا

 سیاه چاله تبدیل می شود.که همه چیز در آن فرو می رود و هیچ چیز نمی تواند از آن خارج گردد.

شاید در حال حاضر هر کهکشان از جهان هستی دارای یک یا چندین سیاه چاله باشند که سرانجام

جهان را در دست خواهند گرف .شاید هم جهان ما به این صورت پایان نخواهد یافت. ممکن است که

این نیرو وسرعتی که کهکشان ها از آن برخوردار هستند و به سرعت از هم دورمی شوند.روزی

متوقف شود و باعث شود کهکشان ها آنقدر به هم نزدیک شوند که تصادم بزرگی رخ دهد و دوباره

باعث تولد جهان دیگری شود. شاید قبل از مهبانگی که جهان ما را به وجود آورده است.تصادمی بزرگ

 یا حتی تصادم هایی بزرگ صورت گرفته باشد و هنوز نمی دانیم که چنین رویدادی رخ داده است

یاخیر؟ما هنوز می کوشیم مهبانگی را بشناسیم که جهان فعلی ما را به وجود آورده است و در حال

حاضر این خود شناخت خود معمای بزرگی است.

هرگونه چاپ و کپی مطلب بدون نام و نشانی وبلاگ

درصورت مشاهدهپیگرد قانونی و برخورد دارد.