ابرنواخترهای دور

ابرنواخترهای دورتر درخشان‌ترند

نتیجه‌ی تحقیقات تیمی از منجمان دانشگاه تورنتو نشان می‌دهد درخشندگی ابرنواخترها، آن‌طور که پیش از این تصور می‌شد، با هم برابر نیست.

 

ابرنواخترها نقش مهمی را در کیهان‌شناسی ایفا می‌کنند. امروزه ابرنواخترها به عنوان شمع‌های استاندارد برای بررسی فواصل اجرام کیهانی، ابعاد هستی و انرژی تاریک به کار می‌روند. همه‌ی این‌ها مرهون درخشندگی برابر ابرنواخترهاست. خاصیتی که با انجام بررسی‌های جدید مورد تردید قرار گرفته است.

 

به کمک تلسکوپ هابل، دانشمندان موفق شدند نور دورترین ابرنواختر کشف شده را دریافت نمایند. این ابر نواختر که  SN 1997ff نام دارد باقی­مانده­ی یک انفجار ستاره­ای در حدود 10 میلیارد سال قبل است.

این تحقیق، که به مقایسه‌ی ابرنواخترهای موجود در کهکشان‌های همسایه و ابرنواخترهای دوردست می‌پردازد، نشان می‌دهد که ابرنواخترهای دوردست حدود ۱۲ درصد درخشان‌ترند. علت این افزایش درخشندگی، جوان‌تر بودن ستاره‌ی مادر به هنگام انفجار و تبدیل به ابرنواختر است. چرا که ابرنواخترهای دورتر چیزی حدود ۹ میلیارد سال پیش منفجر شده‌اند.

از آنجایی که درخشندگی یکسان ابرنواخترها کمک بزرگی برای دانشمندان در مطالعه‌ی انرژی تاریک به شمار می‌رود، نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که پژوهش‌های آتی روی انرژی تاریک با مشکلات جدی مواجه خواهد شد. زیرا فرض یکسان بودن انفجارهای ابرنواختری دیگر صحیح نیست. البته دانشمندان می‌توانند اثر این تغییرات درخشندگی را در محاسبات خود وارد کنند اما این امر چالشی پیش روی این محققان محسوب می‌شود.

سرپرست نگارندگان تیم تحقیقاتی دانشگاه تورنتو، «اندرو هول»(Andrew Howell)، معتقد است:‌"می‌توان یک ابرنواختر را به صورت یک لامپ تصور کرد. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که ابرنواخترهای ابتدایی، توان بیشتری از ابرنواخترهای فعلی داشته‌اند. البته مادامی که بتوانیم مقدار توان آن‌ها را محاسبه کنیم، قادر خواهیم بود محاسبات خود را تصحیح نماییم. اما بررسی ماهیت انرژی تاریک مستلزم انجام تصحیحاتی فوق‌العاده دقیق است و ما هنوز نمی‌دانیم تا چه حد قادر خواهیم بود این محاسبات را با دقت انجام دهیم."

منابع:sciencedaily.com

http://www.news.utoronto.ca