سیارات تنهای کیهان

وجود سیاراتی با اقیانوس­هایی از آب مایع به دور از هر ستاره­ای،

امکان­پذیر است. چه روی خواهد داد اگر چنین سیاره­ی رانده شده­ای، یک

قمر بزرگ داشته باشد؟ 

 

نوشتاری کوتاه در مجله­ی نیچر(Nature)، مایه­ی الهام جان دبس(John Debes) شد. نوشته­ای در سال 1999، به قلم دیوید ج استیونسون(David J. Stevenson) (مؤسسه­ی فناوری کالیفورنیا)، پیشنهاد می­کرد که وجود سیاراتی با اقیانوس­هایی از آب مایع ـ و حتی حیات ـ در اعماق سرد و تاریک فضای میان ستاره­ای، به دور از هر ستاره­ای، امکان­پذیر است. این مقاله بر پایه­ی این آگاهی که بخشی از سیارات، در حین تشکیلِ سیستمِ سیاره­ای، در اثر گرانش، از سیستمشان به بیرون پرتاب می­شوند، این فرضیه را مطرح می­کند که برخی از این سیاراتِ به بیرون پرتاب شده، با گرمای درونی کافی، می­توانند جَو خود را نگه دارند و برای نگه داشتن آب مایع در زیر لایه­ای ضخیم از پوسته­ی یخ­زده، به اندازه­ی کافی گرم باقی بمانند.

دانشمندان معتقدند وجود سیارات شناور تنها ـ گاه همراه با اقماری ـ در اعماق فضای میان ستاره­ای امکان­پذیر است اما یافتن آنها در غیاب هرگونه آفتاب، بسیار دشوار خواهد بود. (تصویر از ناسا NASA)

 

چه روی خواهد داد اگر چنین سیاره­ی رانده شده­ای، یک قمر بزرگ داشته باشد؟ دبس (در مؤسسه­ی کارنجی Carengie واشنگتن) برای یافتن پاسخ، 2700 شبیه­سازی رایانه­ای را بر اساس سیاره­ای با جرم زمین و همدمی با جرم ماه، انجام داد. دبس می­گوید:’’فرایند پرتاب به بیرون امکان دارد بسیار شدید باشد. برای ما مشخص نبود که آیا هیچ سیستم مقیدی واقعاً از آن جان به در می­برد.‘‘ اما در 123 مورد، یا بین 4 تا 5 درصد مواقع، سیستم ’’زمین ـ ماه‘‘، پرتاب شدن از منظومه­ی شمسی­اش را بدون آسیبی دوام آورد.

 

دبس می­گوید:’’هرگاه رویدادی در ستاره­شناسی درصد کمی از مواقع رخ می­دهد، برای ما جالب توجه است چرا که در مقیاس بزرگِ چیزها، این به آن معنا است که آن رویداد بسیار رخ می­دهد و مردم باید از آن آگاه شوند.‘‘

 

این جفت­ها امکان بهتری برای پناه دادن به حیات دارند، زیرا افت انرژیِ کشندی بین قمر و سیاره­ی چرخان، باعث گرم شدن درون سیاره می­شود. مدل­های دبس پیش­بینی می­کنند که این گرم شدن با آن­چه 4 میلیارد سال پیش در مورد زمین روی داد همانند

است، هنگامی که ماه جوان بسیار نزدیک­تر بود و زمین سریع­تر می­چرخید.

 

نوشته­اند که گرمایِش، احتمالاً در نقاط داغِ آتشفشانخیزی یا دیگر فرآیندهای زمینْ­گرمایی متمرکز شده است. زیست­شناسان، روی

زمین در حال یافتن نمونه­های بسیاری از حیاتی هستند که روی این گونه منابع انرژی بقا یافته است؛ مثلاً در پشته­های

میانْ اقیانوسی. آیا ممکن است چنین اکستریموفیل­هایی¹ (extremophile) رایج­ترین شکل  حیات در کیهان باشد؟

این تیم دریافت که در بهترین حالت، یک سیستم زمین­ـ­ماهِ به بیرون پرتاب شده، می­تواند گرمای خود را تا 250 میلیون سال نگهدارد:

زمانی که برای پدیدار شدن حیات کفایت می­کند. اما آیا این زمان برای سازگار شدنِ این حیات با دماهای نهایتاً در حال کاهش، کافی

است؟

و اگر چنین کره­های زمینِ تاریکِ آزاد و شناوری واقعاً وجود دارند، دانشمندان کی می­توانند یکی از آن­ها را آشکار کنند؟ این موضوع،

آنقدر که ممکن است به نظر آید ناممکن نیست. دبس شانس نسل آینده­ی نقشه­برداری­های میکرولنزینگ فضایی را در کشف این

سیارات، 2 درصد تخمین می­زند.

منبع :www.Parssky.com/news

ارسال شده توسط بهزاد طهماسب زاده

 

  در نشریه­ی اخترفیزیک (Astrophysical Journal Letters) بیستم اکتبر، دبس و ستین سیگاردسون (Steinn Sigurdsson) چنین